W mojej głowie tylko jedno.

    Wilki już całkowicie zawładnęły moim umysłem. Nie wiem czy to możliwe aby przyzwyczaiły się do zapachu jednej osoby i identyfikowały taki zapach w swoim rewirze jako coś niegroźnego, codziennego i w ogóle ignorowały występowanie takiego zapachu. Chciałbym żeby tak właśnie odczuwały moją obecność na swoim terenie, dawały się obserwować i zachowywał się naturalnie, wiedząc o mojej bliskości. Chciałbym umieć rozpoznawać poszczególne osobniki ale na razie za mało razy je widziałem i tak jak Chińczycy dla Europejczyków niczym się nie różnią, tak członkowie znajomej watahy na razie są tacy sami dla mnie.
Gdybym miał więcej czasu prawdopodobnie przebywałbym całymi dniami w miejscach gdzie najczęściej je spotykam i zapewne odważyłbym się tam zostać na noc. Jednak mam rodzinę która liczy że zapewnię jej utrzymanie, mam pracę dzięki której moja rodzina nie cierpi niedostatku, więc zapewne nigdy nie spełni się  marzenie o integracji z wilczą rodziną.
Na razie pozostają nieliczne spotkania i zdjęcia z tych spotkań, które później oglądam w dużym powiększeniu na monitorze, starając się rozpoznać który to "Ziutek" a która to "Klementyna" ;-)
     Kolejne moje spotkanie z Wilkami. Przyszły aby pożywić się jeleniem którego podrzuciłem kilka godzin wcześniej. Tu chyba dowód na to że rozróżniają jaki stary jest ludzki zapach albo, co jest moim marzeniem, że znają  mój  "smrodek" i wiedz że nie mam wobec nich wrogich zamiarów a wprost przeciwnie, jeżeli go czują wiedzą że coś im skapnie.
   Ciekawa jest też relacja między Wilkami i krukami. O ile pierwszy moment pojawienia się Wilków podrywa żerujące kruki, to już po chwili lądują one na przynęcie, żerując w dalszym ciągu. Dopiero podbiegający do przynęty Wilk powoduje ucieczkę stada kruków.