Ostatni raz robiłem tu zasiadkę w kwietniu tego roku. W czwartek po południu 20 października postanowiłem zobaczyć co się tam dzieje. Byłem z kolegą. Szałas służący za czatownię zrobił się ażurowy, ze świerkowych gałęzi obleciały wszystkie igły. Przednia ściana z siatki maskującej trzymała się nieźle. W środku pozostało od wiosennej zasiadki wędkarskie krzesełko, które spisałem już na straty bo zapomniałem gdzie je zostawiłem, wystarczyło tylko zrzucić z niego, grubą warstwę świerkowych suchych igieł.
Usiedliśmy i siedzimy, oko się przymyka. Nagle mój kolega, szturcha mnie w ramię, coś zobaczył pod świerkami po przeciwnej stronie łąki. Rzeczywiście, dosyć duży szary zwierz, chyba wilk. Gdy przykładam oko do aparatu ginie mi jednak z widoku. Po pewnym czasie w tym miejscu znowu coś się poruszyło, patrzę przez wizjer aparatu, teleobiektyw „przybliża”, to głowa wilka leżącego w trawie pod świerkiem.. Liczymy że wstanie i pokaże się w całej okazałości, nic z tego leży, czasami usiądzie i się drapie, czas mija światła ubywa.
Usiedliśmy i siedzimy, oko się przymyka. Nagle mój kolega, szturcha mnie w ramię, coś zobaczył pod świerkami po przeciwnej stronie łąki. Rzeczywiście, dosyć duży szary zwierz, chyba wilk. Gdy przykładam oko do aparatu ginie mi jednak z widoku. Po pewnym czasie w tym miejscu znowu coś się poruszyło, patrzę przez wizjer aparatu, teleobiektyw „przybliża”, to głowa wilka leżącego w trawie pod świerkiem.. Liczymy że wstanie i pokaże się w całej okazałości, nic z tego leży, czasami usiądzie i się drapie, czas mija światła ubywa.
To młode tegoroczne wilki, są w opłakanym stanie, z mocno zaawansowanym świerzbem, jeden na ogonie nie ma już sierści a na zadzie widać rozległe gołe płaty skóry, pozostałe z dużymi ubytkami sierści w różnych częściach ciała. Przysiadują i często się drapią. Pokręciły się po łące a po kilkunastu minutach wróciły na skraj lasu i położyły się w trawie. Ponieważ zaczęło szarzeć, po cichu wyszliśmy z szałasu i zakończyliśmy fotołowy.
Przypomina mi się fortel z wyciem. Wyję raz, nic, po pół minucie drugi raz, na skraj lasu zaczynają wychodzić wilki.
Nie wierzę własnym oczom, jest ich dużo, nie mogę policzyć, rozbiegają się po łące. Młode zaczynają się gonić, kłaść i pozorować walki, słyszę warczenie i poszczekiwanie. Starsze czujne, stoją na skraju i obserwują łąkę. Od czasu do czasu któryś wyjdzie na łąkę. Tak dużo się dzieje że nie wiem na czym mam się skupić. Jakby tego było mało, nad watahą zaczyna krążyć kilka kruków, być może w lesie leżą jakieś resztki po nocnej uczcie. Z pazerności wyję jeszcze raz w nadziei że może któreś podejdą bliżej ale efekt jest odwrotny od zamierzonego. Bawiąca się młodzież wycofuje się na skraj lasu i skupia się wokół starszych wilków a po chwili cała wataha znika w lesie. Na moment przed tym udaje mi się zrobić zdjęcie, chyba całej rodzinie, dzięki któremu mogłam policzyć ile widziałem wilków, wcześniej było to niemożliwe z powodu mojej „wilczej gorączki” i ruchliwości wilków. Do końca nie jestem jednak przekonany czy udało mi się zmieścić w kadrze wszystkie wilki.
Na koniec jeszcze spostrzeżenia na temat wilków które obserwowałem w poprzednich latach. Cały czas samcem alfa jest duży ciemny basior którego pierwszy raz zobaczyłem w 2013 roku. Jego towarzyszką jest bardzo jasna wadera, młodzież darzyła ja wyjątkowymi względami, często do niej podbiegając i liżąc ją po pysku, zresztą z wzajemnością. Wydaje mi się że przewodnictwo watahy nie zmieniło się przynajmniej od stycznia/lutego 2013 bo podobne zachowania i stosunki w watadze obserwowałem w tamtym czasie.
Na koniec jeszcze spostrzeżenia na temat wilków które obserwowałem w poprzednich latach. Cały czas samcem alfa jest duży ciemny basior którego pierwszy raz zobaczyłem w 2013 roku. Jego towarzyszką jest bardzo jasna wadera, młodzież darzyła ja wyjątkowymi względami, często do niej podbiegając i liżąc ją po pysku, zresztą z wzajemnością. Wydaje mi się że przewodnictwo watahy nie zmieniło się przynajmniej od stycznia/lutego 2013 bo podobne zachowania i stosunki w watadze obserwowałem w tamtym czasie.
