Wczoraj były moje urodziny. Pewien Puszczyk z tej okazji postanowił zrobić mi prezent.
Ale po kolei. Dzień był wyżowy. Bezchmurne, rozgwieżdżone niebo, kryształowe powietrze, zero wiatru i szybko spadająca po zachodzie słońca temperatura. Jednym słowem " świetna pogoda na sowy".
Plan miałem w głowie już od zeszłego roku. Ambona na skraju starego sosnowego lasu w której okna zamaskowałem workami jutowymi.
Przy ambonie sosna z obłamanym kikutem konara na wysokości około 6 - 7 metrów, doskonała czatownia dla drapola. Wskazywało na to guano na ziemi i ślady szponów na konarze. Konar idealnie na wysokości okien ambony, tylko siadać i uzbroić się w cierpliwość. Manualnie ustawiłem ostrość na kikut konara a metodą prób i błędów siłę błysku lampy.
Powoli zapadały ciemności a wraz z nimi temperatura zaczęła szybko spadać osiągając jakieś -17 stopni. Zaczynało się nocne życie lasu, pełne różnorakich szmerów, odgłosów stąpających po zmrożonym śniegu zwierząt, trzaskania zmarzniętych drzew i....głosu Puszczyka, który co rusz odzywał się gdzieś niedaleko.
W moim planie nie przewidziałem jednak tego że w ciemnościach trudno będzie mi zobaczyć ptaka, jeżeli zdecyduje się usiąść na domniemanej czatowni. Wytężałem wzrok jak tylko mogłem i zdałem się na intuicję, która w pewnym momencie podpowiedziała mi że coś usiadło na konarze a może to mój wzrok zadziałał w ciemności i coś dostrzegł nie wykluczone też że to przysłowiowy siódmy zmysł kazał mi wyzwolić migawkę. Co by to jednak nie było, na ekraniku zobaczyłem Puszczyka.
Pomyślałem że to prezent na moje urodziny, bo choć Puszczyk to dość pospolity ptak, jednak ze względu na swój nocny tryb życia niełatwy do zaobserwowania i fotografowania.
